Zero Art
“Zero art” is een bijzondere kunstbeweging die ontstond in Duitsland in de late jaren 1950 en begin jaren 1960. De term “Zero” werd bedacht door de Duitse kunstenaar Heinz Mack. En werd voor het eerst gebruikt in 1958. De beweging omvatte kunstenaars uit verschillende landen, waaronder Nederland, Duitsland, België, Italië en Japan.
Zero art was min of meer een reactie op het naoorlogse expressionisme. En het abstract expressionisme. De kunstenaars binnen deze beweging wilden zich duidelijk distantiëren van persoonlijke expressie en emoties. En streefden naar een wat meer objectieve, neutralere en rationele benadering van kunst.
Met de intentie kunst te creëren die de nadruk legde op zuiverheid en eenvoud. En het gebruik van elementaire vormen en kleuren.
Enkele kenmerken van Zero art:
- Minimalisme: De kunstwerken waren vaak sterk minimalistisch van aard. Met een nadruk op eenvoudige geometrische vormen, rechte lijnen en strakke composities.
- Monochrome kleuren: Veel kunstenaars binnen de Zero-beweging werkten met monochrome kleurenpaletten. Vaak met gebruik van wit, zwart of grijstinten Om op deze wijze de aandacht te vestigen op de vormen en de structuren van het werk.
- Gebruik van industriële materialen: Zero-kunstenaars maakten gebruik van moderne en industriële materialen zoals aluminium, staal, glas en neonverlichting.
- Licht en beweging: Sommige kunstenaars experimenteerden met licht en beweging om een zintuiglijke ervaring te creëren voor de toeschouwer.
Bekende kunstenaars die geassocieerd worden met de Zero-beweging zijn onder andere Heinz Mack, Otto Piene, Günther Uecker, Lucio Fontana, Yves Klein, Wouter Janssen en Piero Manzoni.
Zero art had een aanzienlijke invloed op de ontwikkeling van latere kunststromingen, zoals het minimalisme, de conceptuele kunst en de opkomst van installatiekunst. Het zette de toon voor een meer conceptuele benadering van kunst en benadrukte de rol van het kunstwerk als een idee in plaats van alleen een object.